Μιάς και ακόμα η καινούργια ταινία των αδελφών Κοέν δεχ έχει βγεί στίς αίθουσες, δεν θα πώ τίποτα που θα χαλάσει την ατμόσφαιρα της ταινίας.Δεν μπορώ όμως να μην πώ για μια απο τις συγκλονιστικότερες ερμηνείες των τελευταίων (τώρα πόσων-βάλε εσύ μόλις την δείς) απο τον Javier Bardem στον ρόλο ενός κατα συρροήν δολοφόνου.Δες το οπωσδήποτε και πραγματικά το βλέμμα του Bardem θα σου στοιχειώσει πολλά όνειρα... (οπωσδήποτε να διαβάσεις και το ομότιτλο βιβλίο του Cormac McCarthy που βασίστηκε η ταινία το οποίο είναι εξίσου συγκλονιστικό)
Αν με ρώταγες ποιο ήταν το σημαντικότερο snapshot (όπως τα απαριθμούσε και ο φίλος gone4sure)μου για την χρονιά που πέρασε,σίγουρα θα ήταν το ταξίδι στην Ισλανδία που το ονειρευόμουν για χρόνια.Πάντα,απο μικρό παιδί,δυσκολευόμουν να περιγράψω κάτι που με εντυπωσίαζε,που μου άρεσε ή όχι,δεν έβρισκα ποτέ τα κατάλληλα λόγια για να δώσω στον άλλον να καταλάβει αυτό που εγώ ένιωθα.Σε εκείνο το σημείο έμπαινε πάντα η μουσική για να με βγάλει απο την δύσκολη θέση της περιγραφής.Όσο θυμάμαι τον ευατό μου,έλεγα,"άκου αυτό και θα καταλάβεις τι εννοώ".Τα χρόνια πέρασαν και ακόμη κάνω το ίδιο πράγμα.Με το ταξίδι μου στην Ισλανδία είχα όμως ένα πρόβλημα.Δεν ήξερα πώς να περιγράψω αυτό που πραγματικά έζησα για 10 μέρες αλλά και δεν μπορούσα να το συσχετίσω και με καμία μουσική.
Πέντε μήνες πέρασαν και κάποια στιγμή,εντελώς τυχαία,άκουσα το "Εulogy for Evolution" ενός 20χρονου πιτσιρικά,που εντελώς τυχαία (στην αρχή δεν το γώριζα καθόλου)κατάγεται απο μια μικρή πολή δίπλα στο Reykjavík.Ο Olafur Arnalds είναι μέλος 2 τοπικών πανκ συγκροτημάτων ως drummer,ώσπου αποφάσισε να κυκλοφορήσει μόνος του έναν εξαιρετικό δίσκο κινηματογραφικής κλασσικής μουσικής βασισμένο κυρίως στις νότες του πιάνο του και στα βιολιά που τον υποστηρίζουν.
Πραγματικά δεν υπήρξε νότα που να μην μου θυμίζει αυτό το ταξίδι μου.Βρήκα το πιο κατάλληλο soundtrack,έστω και μήνες μετά και τώρα μπορώ και πάλι να σου περιγράψω πώς ήταν η Ισλανδία...